พระนครสาวัตถีฯลฯครั้งนั้นแลท่านพระมิคชาละเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับถวายอภิวาทแล้วนั่งณที่ควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญที่พระองค์ตรัสว่าผู้มีปรกติอยู่ผู้เดียวผู้มีปรกติอยู่ผู้เดียวฉะนี้ด้วยเหตุเพียงเท่าไรพระเจ้าข้าภิกษุจึงชื่อว่ามีปรกติอยู่ผู้เดียวและด้วยเหตุเพียงเท่าไรภิกษุจึงชื่อว่าอยู่ด้วยเพื่อนสอง

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ดูกรมิคชาละรูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุอันน่าปรารถนาน่าใคร่น่าพอใจให้เกิดความรักชักให้ใคร่ชวนให้กำหนัดมีอยู่ถ้าภิกษุยินดีกล่าวสรรเสริญหมกหมุ่นรูปนั้นอยู่เมื่อเธอยินดีกล่าวสรรเสริญหมกหมุ่นรูปนั้นอยู่ย่อมเกิดความเพลิดเพลินเมื่อมีความเพลิดเพลินก็มีความกำหนัดกล้าเมื่อมีความกำหนัดกล้าก็มีความเกี่ยวข้อง

ดูกรมิคชาละ ภิกษุผู้ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง

เราเรียกว่าผู้มีปรกติอยู่ด้วยเพื่อนสองฯลฯ

ธรรมารมณ์ที่พึงรู้แจ้งด้วยใจอันน่าปรารถนาน่าใคร่น่าพอใจให้เกิดความรักชักให้ใคร่ชวนให้กำหนัดมีอยู่ถ้าภิกษุยินดีกล่าวสรรเสริญหมกมุ่นธรรมารมณ์นั้นอยู่เมื่อเธอยินดีกล่าวสรรเสริญหมกมุ่นธรรมารมณ์นั้นอยู่ย่อมเกิดความเพลิดเพลินเมื่อมีความเพลิดเพลินก็มีความกำหนัดกล้าเมื่อมีความกำหนัดกล้าก็มีความเกี่ยวข้องดูกรมิคชาละภิกษุผู้ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้องเราเรียกว่ามีปรกติอยู่ด้วยเพื่อนสอง

ดูกรมิคชาละภิกษุผู้มีปรกติอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ถึงจะเสพเสนาสนะอันสงัดคือป่าหญ้าและป่าไม้เงียบเสียงไม่อื้ออึงปราศจากลมแต่ชนเดินเข้าออกควรเป็นที่ประกอบกิจของมนุษย์ผู้ต้องการสงัดสมควรเป็นที่หลีกเร้นอยู่ก็จริงถึงอย่างนั้นก็ยังเรียกว่ามีปรกติอยู่ด้วยเพื่อนสอง

ข้อนั้นเพราะเหตุไร

เพราะผู้นั้นยังมีตัณหาเป็นเพื่อน๒เขายังละตัณหานั้นไม่ได้ฉะนั้นจึงเรียกว่ามีปรกติอยู่ด้วยเพื่อนสอง

(ไทย)สฬา. สํ. ๑๘/๓๔/๖๖ - ๖๗.คลิกดูพระสูตร

(บาลี)สฬา. สํ. ๑๘/๔๓/๖๖ - ๖๗.คลิกดูพระสูตร