จงสงเคราะห์ผู้อื่น ด้วยการให้รู้อริยสัจ

ภิกษุทั้งหลาย ! พวกเธอเอ็นดูใคร และใครถือว่าเธอเป็นผู้ที่เขาควรเชื่อฟัง เขาจะเป็นมิตรก็ตาม อำมาตย์ก็ตาม ญาติหรือสายโลหิตก็ตาม ; ชนเหล่านั้น อันเธอพึง ชักชวนให้เข้าไปตั้งมั่น ในความจริงอันประเสริฐสี่ประการ ด้วยปัญญาอันรู้เฉพาะตามที่เป็นจริง. ความจริงอันประเสริฐสี่ประการอะไรเล่า ? สี่ประการ คือ

ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์.

ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้ เธอพึงประกอบโยคกรรมอันเป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่า “ทุกข์ เป็นอย่างนี้, เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้,ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้, ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์เป็นอย่างนี้.” ดังนี้.

อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาคต้น หน้า ๔๘

(ภาษาไทย) มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๓๑/๑๗๐๖: คลิกอ่านพระสูตร

สติปัฏฐานสี่

 ภิกษุทั้งหลาย ! หนทางนี้ เป็นหนทางเครื่องไปอันเอกทางเดียว เพื่อความบริสุทธิ์หมดจดของสัตว์ทั้งหลาย เพื่อก้าวล่วงเสียซึ่งโสกะและปริเทวะ เพื่อความตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์และโทมนัส เพื่อถึงทับซึ่งญายธรรม เพื่อ ทำพระนิพพานให้แจ้ง;

 หนทางนี้คือ สติปัฏฐานสี่. สี่อย่างไรเล่า ? สี่คือ

 ภิกษุทั้งหลาย ! ในกรณีนี้ ภิกษุ :-

 ๑. เป็นผู้ ตามเห็นกายในกาย อยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มี สัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.

 ๒. เป็นผู้ ตามเห็นเวทนาในเวทนาทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.

 ๓. เป็นผู้ ตามเห็นจิตในจิตทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.

 ๔. เป็นผู้ ตามเห็นธรรมในธรรมทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.

 อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาคปลาย หน้า ๑๑๗๖

(ภาษาไทย) มหา. ที.๑๐/๒๑๖/๒๗๓ : คลิกอ่านพระสูตร