ปุณณะ ! รูป ที่เห็นด้วยตาก็ดี,

เสียง ที่ฟังด้วยหูก็ดี,

กลิ่น ที่ดมด้วยจมูกก็ดี,

รส ที่ลิ้มด้วยลิ้นก็ดี,

โผฏฐัพพะ ที่สัมผัสด้วยกายก็ดี

ธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจก็ดี,

อันเป็นสิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ

เป็นที่ยวนตายวนใจให้รัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่

เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดย้อมใจ มีอยู่;

ภิกษุย่อมไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำ สรรเสริญ ไม่เมาหมก

ซึ่งอารมณ์มีรูป เป็นต้นนั้น.

เมื่อภิกษุไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมก

ซึ่งอารมณ์มี รูปเป็นต้นนั้นอยู่, นันทิ (ความเพลิน) ย่อมดับไป.

ปุณณะ ! เรากล่าวว่า

"ความดับไม่มีเหลือของทุกข์มีได้

เพราะความดับไม่เหลือของความเพลิน" ดังนี้ แล.

(ไทย)อุปริ. ม.๑๔/๓๖๒/๗๕๖.คลิกดูพระสูตร

(บาลี)อุปริ. ม.๑๔/๔๘๑/๗๕๖.คลิกดูพระสูตร