ดูกรอนุรุทธ  เรานั้นผู้ไม่ประมาท  ฯลฯ 

ดูกรอนุรุทธ  เรานั้นได้มีความรู้  ดังนี้ว่า ความเพียรที่ปรารภเกินไปแล  เกิดขึ้นแล้วแก่เรา  ก็ความเพียรที่ปรารภเกินไปเป็นเหตุ  สมาธิของเราจึงเคลื่อน  เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้ว  แสงสว่าง และการเห็นรูปจึงหายไปได้ 

ดูกรอนุรุทธ  เปรียบเหมือนบุรุษเอามือทั้ง  ๒  จับนกคุ่มไว้แน่น นกคุ่มนั้นต้องถึง ความตาย ในมือนั้นเอง  ฉันใด

ดูกรอนุรุทธ  ฉันนั้นเหมือนกันแล  ความเพียรที่ปรารภเกินไปแล  เกิดขึ้นแล้วแก่เราก็แล ความเพียรที่ปรารภเกินไปเป็นเหตุ  สมาธิของเราจึงเคลื่อน เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้ว  แสงสว่างและ การเห็นรูปจึงหายไปได้  เราจักทำให้ไม่เกิดวิจิกิจฉา  อมนสิการ  ถีนมิทธะ  ความหวาดเสียว ความตื่นเต้น  ความชั่วหยาบ  และความเพียรที่ปรารภเกินไปขึ้นแก่เราได้อีก  ฯ

ดูกรอนุรุทธ  เรานั้นผู้ไม่ประมาท  ฯลฯ 

ดูกรอนุรุทธ  เรานั้นได้มีความรู้  ดังนี้ว่า ความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไปแล  เกิดขึ้นแล้ว แก่เรา  ก็ความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไปเป็นเหตุ สมาธิของเราจึงเคลื่อน เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้ว แสงสว่างและการเห็นรูปจึงหายไปได้ 

ดูกรอนุรุทธ เปรียบเหมือนบุรุษจับนกคุ่มหลวมๆ  นกคุ่มนั้นต้องบินไปจากมือเขาได้  ฉันใด 

ดูกรอนุรุทธ ฉันนั้นเหมือนกันแล ความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไปแล เกิดขึ้นแล้วแก่เรา  ก็ความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไปเป็นเหตุ  สมาธิของเราจึงเคลื่อน  เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้ว  แสงสว่างและการเห็นรูปจึงหายไปได้ เราจักทำให้ไม่เกิดวิจิกิจฉา  อมนสิการ  ถีนมิทธะ  ความหวาดเสียว  ความตื่นเต้น  ความชั่วหยาบความเพียรที่ปรารภเกินไป  และความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไปขึ้นแก่เราได้อีก  ฯ

 (ภาษาไทย)  อุปริ. ม. ๑๔/๒๓๕/๔๕๖ - ๔๕๙.  : คลิกดูพระสูตร